|
|
 |
Regen
Verkiezingsdagboek van Henk Weltevreden - nr. 04 - Rotterdam, 22 november 2006 Zondag 29 oktober 2006. Het regent in Kinshasa op de dag van de tweede ronde van de presidentsverkiezingen.
‘Gelukkig maar, mompelt een man in Commune de Ngaliema, ‘dat koelt de mensen een beetje af die zo opgewonden zijn geraakt in de campagne.’
‘Mooi, die regen,’ stelt zijn buurman, ‘alle rotzooi van de zo lange Transitie is ermee weggespoeld.’
In ieder geval maakt de Congolese oktober regen het onmogelijk om al die demonische plannetjes uit te voeren om de verkiezingen te dwarsbomen door bij en in de stembureaus herrie te schoppen.
In de deelgemeente Barumbu gaat het gerucht dat een oud-minister een man zou hebben gedood in een stembureau.
‘Na het uitbrengen van mijn stem liep ik weg,’ zegt de man nuchter tegen een krant, ‘maar opgeschoten tuig hield me tegen. Ze wilde geld. Ik zei ze dat ik het niet had. Ze werden kwaad en gooiden toen stenen naar mijn auto. Mijn lijfwacht joeg ze weg, hij schoot in de lucht. Dat is alles.’
Gelukkig dat de ex-minister niet in de val was gelopen, want als hij geld zou hebben gegeven zou dat gefilmd zijn door een tv-ploeg ter plekke die dan vast en zeker de zaak zou hebben gepresenteerd aan het publiek als een bewijs hoe zijn politieke groep de mensen omkocht.
Woensdag 22 november 2006. Het miezert in Rotterdam op de dag Tweede Kamer verkiezingen.
Ik stap resoluut stembureau 140 te Kralingen binnen, samen met mijn tienjarige volbloed Congolese. Zij mag op mijn keuze knopje drukken. We zullen Lovely Rita Verdonk eens flink overtroeven. De minister die beweert dat Congo veilig is, en die het presteert om mijn pleegdochter, die in Nederland is geboren en al negen jaar bij ons woont nog steeds geen permanente verblijfsvergunning te geven.
‘Kan ik ook iemand weg stemmen?’ vraag ik democratisch.
De dame van de stemcomputer kijkt licht geschrokken op, pakt mijn stempas en bladert dan door een dikke stapel papier. Ze controleert de namen van mensen die niet mogen stemmen.
‘Wie dan niet?’ vraag ik.
‘Nou, bijvoorbeeld die mensen die zijn overleden…’
Ik kijk haar verwonderd aan. Ze voelt zich ineens wat ongemakkelijk na haar woorden, deze Nederlandse maatstaf.
We staan voor een grote display. Overal knopjes en namen.
‘U mag niet met twee mensen stemmen,’ zegt de kiesdame nors. ‘Zag u dat bord niet bij de ingang?’
‘Ze is nog niet eens elf,’ zeg ik, ‘Ze mag niet eens stemmen.’
‘Maar toch…’ mompelt de dame.
‘Mevrouw, u moet weten, ze heeft geen verblijfsvergunning, ze is illegaal, om het maar even duidelijk te stellen.’
‘Meneer, regels zijn regels...’
Wie hoor ik dat ook vaak zeggen?
‘Ze is Congolees,’ zeg ik kortaf, ‘Trouwens, ik zie hier überhaupt geen Kabila staan, ook geen Bemba, Antoine Kizenga of Oscar Kashala en Zanga Mobutu. En waar staan Ruberwa en Pay Pay Wasagadige?’
De dame zwijgt. Het is haar allemaal veel te veel. De regen klettert ineens fel op de plastic dakkoepels van een Kralings gymnastieklokaal. Regen koelt de mensen altijd af nadat ze opgewonden zijn geraakt.
Mijn Congolese heldin duwt op een knop. Meneer Jan uit Heerlen, lijst 4. Hij vocht in de kamerdebatten voor de illegale pleegkinderen. Met name voor haar. We zien zijn naam op een blinkend display. Dan drukt ze op de grote rode knop. Bevestigd. Een illegale Congolese neutraliseert de stem van Maman Verdonk. Wat kan genoegdoening toch simpel en heerlijk klein zijn.
© Henk Weltevreden 22 november 2006
| |
|
|
|
| | | |
|
