Enkele feiten over de Zambiaanse economie Oftewel: koper en de rest Bij de onafhankelijkheid in 1964 beschikte Zambia over een hoog ontwikkelde kopermijnbouw, een smalle industriële basis en een weinig ontplooide landbouw. Het gros van de bevolking verbouwde met eenvoudige middelen zijn eigen voedsel.
Zolang de wereldmarktprijs voor koper hoog was, en dat was tot 1973, ging het Zambia goed en kon het land bouwen aan een verzorgingsstaat. Vanaf dat jaar ging het mis: niet alleen de koperprijs daalde, het vervoer werd duurder door stijgende olieprijzen en er ontstonden problemen met de uitvoer doordat dit via Angola en het toenmalige Rhodesië niet meer mogelijk was. De productie daalde en investeringen in de sector vonden niet meer plaats.
kinderen in de copperbelt
Chiluba zette in de jaren negentig een omvangrijk hervormingsprogramma in, waaronder privatisering van de mijnbouwsector. Een aantal mijnen kwam in Indiase en Chinese handen. De nieuwe bazen maakten zich met massaontslagen en lage lonen niet geliefd bij de mijnwerkers. De koperprijs steeg maar betere levensomstandigheden voor de mijnwerkers bleven uit.
Chiluba beloofde ook stimulering van de kleinschalige landbouw en privatiseerde staatsbedrijven. De gehoopte stroom buitenlandse investeringen kwam echter niet op gang.
Ook kwam er geen alternatief voor het staatsopslag- en opkoopbedrijf in de privésector met als resultaat dat vele overschotten van het platteland de markt niet meer bereikten.
Onder Mwanawasa gingen de landbouwhervormingen door en de meeste landbouwgrond die in handen was van de staat is verdeeld onder Zambiaanse en buitenlandse boeren.
Door grote droogte had het land in de jaren 2000 tot 2003 echter voedselhulp uit het buitenland nodig.
