Amsterdamse Jongeren-conferentie stedenband een succes





LONNEKE LODDER Op 10 december organiseerde NiZA samen met SAM (stichting Stedenband Amsterdam Managua) en OSA (Ontwikkelingseducatie Stedenbanden Amsterdam) voor de tweede keer een jongerenconferentie. Zes Amsterdamse middelbare schoolklassen gingen met elkaar in debat over twee case studies: de drinkwatersituatie in Beira en de milieuvervuiling in de Nicaraguaanse hoofdstad Managua. Net als vorig jaar werd de conferentie gepresenteerd door televisiepresentator Cees Grimbergen. peciaal voor de jongerenconferentie waren Ema Soares (22) uit Beira en David Quintana (26) uit Managua naar Amsterdam gekomen. Naast hun eigen programma, met uiteraard een bezoek aan de gemeentewaterleidingen en de milieudienst, volgden zij met behulp van tolken het debat tussen de scholieren in de Koningszaal van Artis.     In de case van Beira boog men zich over de oplossing van het drinkwaterprobleem. Hoewel Beira ongeveer 500.000 inwoners telt, heeft het waterleidingbedrijf Aguas da Beira maar 12.000 aansluitingen. Geschat wordt dat ongeveer 25% van de bevolking gebruik maakt van het waterleidingnet. Het debat tijdens de jongerenconferentie ging over de vraag of de stad, om een betere drinkwatervoorziening te realiseren, zou moeten kiezen voor huisaansluitingen of publieke tappunten. Elke klas vertegenwoordigde één van de drie belangengroepen die bij de twee case-studies met elkaar in debat gingen. In het geval van Beira waren dat de gemeente, de plaatselijke milieuorganisatie en de westerse donoren. De gemeente, vertegenwoordigd door drie leerlingen van de Esprit Scholengroep, pleitte voor de aanleg van huisaansluitingen. Ieder gezin krijgt zo een eigen aansluiting, wat natuurlijk erg hygiënisch en makkelijk is. Bovendien kan Aguas da Beira het waterverbruik per gezin in rekening brengen, waardoor de gebruiker betaalt wat hij of zij ook daadwerkelijk verbruikt heeft. Tenslotte is het in het geval van huisaansluitingen ook duidelijk wie er verantwoordelijk is voor het onderhoud. Cees Grimbergen vroeg vervolgens wat deze oplossing zou gaan kosten. De gemeente bleef daarop het antwoord schuldig, maar over hoe het betaald kon worden hadden ze wel ideeën: bezuinigen op andere posten, steun van andere landen en de gebruikers betalen natuurlijk zelf mee.     De leerlingen van de Montessori Scholengemeenschap Amsterdam-Zuid, die de donoren speelden, voelden meer voor publieke tappunten. 'Onze donateurs willen snelle resultaten zien en het aanleggen van huisaansluitingen duurt veel te lang. Bovendien is het veel te duur. Wanneer we voor een goedkopere variant kiezen, blijft er ook nog geld over voor de riolering en afvalverwerking.' Ze hadden nog twee andere argumenten: 'Je kunt geen aansluitingen aanleggen wanneer er niet eens huizen zijn. De mensen die geen eigen huis hebben moeten hun water toch ook ergens vandaan kunnen halen. Tenslotte zijn de publieke tappunten belangrijke ontmoetingsplaatsen voor vrouwen, die anders maar thuis zitten.'     De milieuorganisatie, vertegenwoordigd door het Fons Vitae Lyceum, memoreerde allereerst aan het vijftigjarig bestaan van het verdrag van de rechten van de mens: 'Iedereen heeft recht op een betere leefomgeving.' Ook deze belangengroep pleitte voor publieke tappunten. Deze oplossing is goedkoper, waardoor er geld over blijft voor kustverdediging en sanitatie. Bovendien is het duurzamer. De tappunten zijn beter te onderhouden en wanneer iedereen daar drinkwater komt halen, zal er ook minder water verspild worden. De donoren reageerden fel: 'De mensen zijn het belangrijkst. Eerst drinkwater en dan pas milieu.' Dat pareerde de milieuorganisatie onmiddellijk: 'Wat heb je aan een goede drinkwatervoorziening als de stad overstroomt?' Grimbergen vroeg ondertussen aan de gemeente of zij hun standpunt al hadden bijgesteld. Dat was volstrekt niet het geval: 'Tappunten horen bij een arm land. Wij willen van Beira een moderne stad maken.' De donoren vonden dit geen argument: 'Hier in Amsterdam is het ook stap voor stap gegaan.' Iemand uit het publiek stelde vervolgens nog voor om anders huisaansluitingen in het centrum aan te leggen en tappunten in de wijken erom heen. De donoren waren echter niet meer te vermurwen.     Na drie kwartier debatteren mochten de drie andere schoolklassen, die de case van Managua hadden voorbereid, stemmen. De milieuorganisatie en de donoren bleken het meest overtuigend te zijn geweest: 47 leerlingen stemden voor publieke tappunten, 7 voor huisaansluitingen en 1 leerling stemde blanco.     Ema en David, de gasten uit Beira en Managua, waren achteraf zeer onder de indruk van de argumenten en het enthousiasme van de scholieren. 'Wat leuk om Amsterdammers zo fanatiek over mijn stad te horen discussiëren!', aldus Ema. In de pauze en na afloop van de case van Managua werd er met een kop koffie in de ene en een sigaret in de andere hand nog druk nagepraat door de scholieren. De problemen van de twee zustersteden hadden duidelijk het éé en ander losgemaakt bij de jonge Amsterdammers.