[Foto: © Tsvangirayi Mukwazhi]

De presidentsverkiezingen moeten een eind maken aan de langste verkiezingscampagne die Zimbabwe ooit gekend heeft. Veel mensen hopen dat na twee jaar zwaar weer, getekend door onzekerheid en geweld, vrede en stabiliteit zullen terugkeren. De vooruitzichten zijn ongunstig.

Om te beginnen staat de winnaar, wie dat ook wordt, voor een gigantische taak. De nieuwe president moet zorgen dat de Zimbabwanen, die nu politiek lijnrecht tegenover elkaar staan, hun geschillen gaan bijleggen. Hij zal ook moeten zorgen dat de politie weer gaat doen waarvoor zij betaald wordt, in plaats van zich afzijdig te houden als mensen van de regeringspartij oppositieleden in elkaar slaan, terwijl leden van de oppositie om het minste of geringste gearresteerd worden.

Hij moet zorgen dat de mensen geen honger hebben. Het is aan de natuur en het rampzalige getouwtrek om het land te wijten, dat het valuta-arme Zimbabwe de internationale gemeenschap om voedselhulp moet vragen. De oogst van 2002 is al grotendeels afgeschreven vanwege de droogte die ons boven het hoofd hangt. Dat maakt het noodzakelijk te werken aan het oplappen van de beschadigde betrekkingen met een groot aantal landen, met name in het Westen.

Hij zal ook iets moeten ondernemen om de zieltogende gezondheidszorg op te peppen, wat gezien de ernst van de aids-epidemie niet zal meevallen. Hij zal het vertrouwen van investeerders moeten herstellen, zodat de mensen weer aan het werk kunnen. Hij zal de toeristen moeten weten te overtuigen dat je heel goed weer naar Zimbabwe kunt gaan.

Hij zal stevig zijn tanden moeten zetten in de chaotische herverdeling van land die onder auspiciën van president Mugabe in gang is gezet. Dat er een herverdeling moet plaatsvinden, daarover is iedereen het eens. Veel mensen zijn het er ook over eens dat de manier waarop dit momenteel gebeurt, niet vol te houden is. Er moet land gevonden worden voor degenen die vanwege de huidige aanpak van huis en haard zijn verdreven. Zimbabwe zou ook wel eens onder sterke internationale druk kunnen komen te staan om 'eigendomsrechten' te respecteren en genaast land aan blanke boeren terug te geven.

De genoemde zaken zijn maar een paar uit een lange lijst van kwesties die aangepakt moeten worden. Maar waar de meeste mensen in dit land vóór alles op hopen, is dat het geweld zal stoppen. De geschiedenis leert helaas dat geweld ná de verkiezingen tot de reële mogelijkheden behoort. Toen president Mugabe in 1985 de algemene verkiezingen won, riep hij zijn aanhangers op 'het karwei af te maken'; in het daaropvolgende strijdgewoel raakten veel mensen ontheemd. Het is heel wel mogelijk dat Mugabe als hij wint, weer toestemming geeft tot nog meer geweld tegen de partij die verantwoordelijk was voor zijn angst om de macht te verliezen. Als Mugabe verliest, zijn de vooruitzichten niet per se beter. Het leger heeft al aangekondigd dat het zal weigeren iemand te gehoorzamen die zijn sporen niet heeft verdiend in de bevrijdingsoorlog. Oftewel: mensen, stem niet op Morgan Tsvangirai.

Het lijkt er voor de al zo geplaagde burgers van dit land op dat zij hoe dan ook de verliezers zullen zijn, of het nu kruis wordt of munt.