Acht kilometer boven Kuito duikt de neus van de aftandse Boeing van Transafrik naar beneden. Ik zit op zakken met maïs en moet me stevig vasthouden om niet aan de andere kant van het vrachtruim te belanden. Het vliegtuig spiraalt naar beneden naar Kuito Airport. De Angolese provinciestad op ruim vijfhonderd kilometer van de nationale hoofdstad Luanda, is eind juli een stad belegerd door de UNITA-opstandelingen; toegang is alleen mogelijk via de lucht. Ik heb er net ruim een week wachten in Luanda op zitten. Dagenlang was het vliegveld van Kuito weer eens gesloten geweest vanwege raketbeschietingen op de stad.

Het is niet de eerste keer dat de bevolking van Kuito een belegering meemaakt. In 1993 en 1994 is de stad zelfs verdeeld geweest tussen de regering en de UNITA. Als ik nu de stad binnen rijd, besef ik pas wat dit voor gevolgen heeft gehad. Er is geen gebouw dat niet bezaaid is met kogelgaten. En weer wordt de bevolking geen rust gegund; verse mortierinslagen getuigen daarvan. Er is een plan om als Angola ooit vrede zal krijgen, van Kuito een monument voor de vrede te maken en de stad te conserveren zoals zij is. Voorlopig is er trouwens geen geld voor restauratie en het zou ook onzinnig zijn op dit moment.

Onder de inwoners van de stad, voor zover ze niet vertrokken zijn, heerst verslagenheid. Tegelijkertijd is er een sfeer van gewenning. Er zijn inmiddels twee generaties die niets anders kennen. Het is business as usual, de disco is op vrijdagavond vol. Heel anders is het bij de vluchtelingen. Onder hen heerst louter desperaatheid. Sommigen zijn nu al voor de tweede of derde keer naar Kuito gevlucht. Ze zitten nog verspreid over de stad, maar komen steeds meer in provisorische kampen aan de rand van de stad terecht. Ze klagen over de kou, vooral 's nachts, en er zijn geen sanitaire voorzieningen. Ik vrees het ergste voor het najaar, als de regentijd aanbreekt.

Kosovo in het kwadraat. Die gedacht dringt zich op. Iedere dode is een teveel, in Kosovo of in Angola, maar wat hier gebeurt is toch veel ernstiger. De oorlog eiste inmiddels één miljoen doden en 1,6 miljoen vluchtelingen er er liggen 15 miljoen landmijnen. Op een bevolking van 11 miljoen… En het gaat nog door, dag in dag uit.

externe link: IRIN WebSpecial: Kuito - legacy of war