|
|
|
terug
|
In memoriam: Lucy Sichone |  |
|
Lucy Sichone, Zambiaanse mensenrechtenactiviste, advocate én columniste van Zuidelijk Afrika, is dood. Ze is gestorven op 24 augustus in Lusaka en begraven op 27 augustus. Longontsteking en tbc is de vermoedelijke doodsoorzaak. Alle Zambiaanse kranten brachten het nieuws op de voorpagina en daarna volgden verklaringen elkaar op. Iedereen van naam in de Zambiaanse samenleving - inclusief de president - haastte zich om deze 43-jarige voorvechtster van mensenrechten postuum te eren. Dat is terecht, want Lucy Sichone was uniek. Zo iemand waarvan er maar eentje bestaat. Maar als ze had kunnen lezen wat er na haar dood over haar werd geschreven, dan had ze vast die onweerstaanbare lach tevoorschijn getoverd en grijnzend verteld over de vele malen dat zij - onder het oog van draaiende camera's - in de boeien geslagen werd en afgevoerd. In opdracht van sommigen van deze postume bewonderaars. Ongetwijfeld zou ze hen met naam en toenaam noemen in haar wekelijkse column in The Post en hen fijntjes helpen herinneren aan hun daden. Ze zou hen in één moeite door met de neus op de feiten drukken en vertellen over de doorlopende schendingen van mensenrechten in Zambia. Ze zou hen uitschelden, omdat zij er niets tegen doen of - erger - zich er zelf schuldig aan maken. Lucy Sichone, postuum tot heldin verheven, was omstreden tijdens haar leven. Ze was niet onder de indruk van gezag of status, ze had een bepaalde koers uitgezet voor zichzelf en die liep ze uit. Onderweg links en rechts een mep uitdelend aan diegenen die weigerden mee te lopen. Toen ik haar enkele maanden geleden in Zambia ontmoette en verschillende malen met haar praatte over haar levensloop en levensvisie, had zij mij veroverd. Ik vond haar even onmogelijk als indrukwekkend. Het 'enfant terrible' van Zambia noemde ik haar in het profiel dat in ons vorig nummer is verschenen. Een zeer integere radicale vrouw, die het establishment (ook binnen de mensenrechtenhoek) permanent bestookte en met ontzaglijk veel persoonlijke inzet de arme en bezitloze Zambianen verdedigde. In haar laatste column in ons blad kondigde zij haar eigen dood aan en verwachtte stilzwijgen hierover in de internationale arena. Daarin heeft ze het mis gehad, maar de vraag is wel wie nu nog publiekelijk boos zal worden over de andere door haar aangekondigde slachtoffers. Madeleine Maurick |
terug
|
 |