Een van de schokkendste nieuwsfeiten van de afgelopen herfst was buiten kijf de escalatie van de crisis in Zimbabwe. President Mugabe greep de Amerikaanse 'oorlog tegen het terrorisme' aan om een Zimbabwaanse 'oorlog tegen het terrorisme' te beginnen.

Hij bestempelde simpelweg de oppositionele Beweging voor Democratische Verandering (MDC) en de onafhankelijke pers tot 'terroristen'. De enige terroristen in Zimbabwe lijken ondertussen Mugabe's Zanu-PF en zijn 'oorlogsveteranen'. Aanhangers van de oppositie worden vermoord of mishandeld, eerlijke verkiezingen zijn al onmogelijk geworden.

Nederlandse media melden zeer terecht de zorgwekkende ontwikkeling. Het risico van eenzijdige 'rampenjournalistiek', demonisering van Mugabe en ongenuanceerde ophemeling van de oppositie is echter levensgroot. In deze Zuidelijk Afrika hebben we geprobeerd dat te vermijden. Op Mugabe is erg veel aan te merken, maar hij is geen totalitair dictator. Het is nog steeds mogelijk in Zimbabwe om de machthebbers in het openbaar te bekritiseren, hoewel de risico's groter worden.

Zoals een Zimbabwaanse journalist half november zei: "Dat is het gekke met Mugabe's regering. De gedrukte media bijvoorbeeld kunnen ongestraft enorm veel publiceren. Natuurlijk klaagt de regering en wordt er af en toe een journalist aangepakt, maar het had veel erger kunnen zijn."