|
|
|
terug
door Udo Sprang Zuidelijk Afrika voorjaar 2000 Jrg. 4, nr 1 Nooit, maar dan ook nooit haalt Mozambique het televisiejournaal. Tot grote overstromingen het land in februari en maart troffen. Dag in dag uit toonde het achtuurjournaal beelden van wanhopige Mozambikanen op daken of in boomtoppen, die aan boord van helikopters gehesen werden en naar droge plekken gebracht. De actualiteitenrubrieken bleven niet achter. Steeds werd benadrukt hoe wrang het is, dat het land wordt getroffen op een moment dat het opkrabbelt na een lange burgeroorlog. Fijn, die grote betrokkenheid, zou je haast denken. Maar er is iets mis mee. Ook dat was op de televisie te zien. In alle reportages stonden buitenlanders centraal. Geen Mozambikaan werd gevraagd naar de gebeurtenissen; slechts witte hulpverleners. Als enige Mozambikaan kwam president Chissano veelvuldig in beeld met een roep om meer buitenlandse hulp. Mozambikanen waren louter lijdend voorwerp. Een paar dagen later volgde een nieuwe teneur: de Mozambikanen zelf probeerden nauwelijks hulp te verlenen en dwarsboomden met hun domme bureaucratie de gemotiveerde westerse hulpverleners. De aloude Afrika-reflex van de Nederlanders - waarvan je soms dacht dat ze verdwenen was - blijkt nog springlevend: Afrikanen zijn alleen maar slachtoffers; waar zouden ze zijn zonder onze hulp? Mozambique is straatarm, het natuurgeweld is een catastrofe, buitenlandse hulp is onmisbaar. Maar die hulp is tegelijk een deel van het probleem. Mozambique was al veel te afhankelijk van buitenlandse hulp. De nog grotere afhankelijkheid na de watersnood maakt de ramp slechts erger. Typerend was de uitdrukking van een moeder nadat ze met haar baby uit de helikopter stapte. De speurende camera volgde haar nauwlettend, ze voelde zich opgelaten, gebruikt. Zij verdient beter. Udo Sprang hoofdredacteur reacties zijn welkom: magazine@niza.nl |
terug
|
 |